Denny

- Gepubliceerd op hardgras.nl -

Op de dag dat de wereld niet verging leiden twee spelers onaantastbaar de dans in Alkmaar. Toch wordt het meest gedenkwaardige moment van AZ – Twente niet geregisseerd door Nacer Chadli of Adam Maher. Een moment van enkele seconden slechts, onbewust vastgelegd door de camera, verscholen tussen de plichtplegingen van de obligate wissel tegen het einde van een wedstrijd.

Leroy Fer loopt richting zijlijn. De stand op het scorebord is een geflatteerde, maar dat is niet van zijn gezicht af te lezen. De voetballer die als winnaar van het veld stapt doet niet aan geflatteerd, hij spreekt over afdwingen. Leroy buigt voorover, haalt een hand door het gras en slaat een slordig kruisje. 

Denny Landzaat staat geduldig te wachten aan de zijlijn. Denny Landzaat. Die uit bij Villareal het middenveld overstak en scoorde omdat Co Adriaanse dat zo bedacht had. Een halve blik, een aanraking. Veel meer krijgt Denny niet als de wissel definitief plaatsvindt. 

De regie blijft bij Fer, die kort wordt gekoesterd door McCLaren. De laatste voelt de camera branden. Hij legt beide handen aan weerszijden van zijn riem en trekt de pantalon een stukje omhoog. Nu de blik verstrakken en vervolgens de ogen iets samenknijpen. McCLaren weet dat elke seconde telt. Hij verheft zijn stem. Dat niemand eraan twijfelt wie de lijnen uitzet. ‘DENNY! DENNY!’. We zien niet meer of hij er nog iets bij gebaart. We zien Denny Landzaat op de rug richting middencirkel rennen, anoniem bijna. 

Denny Landzaat. Die zelden tot nooit door de ondergrens zakt. Die meer verdient dan de figurantenrol die hem nu werd toebedeeld door Fer en McCLaren. 

Als ik Denny was zou ik eens gaan rondbellen. Nog een jaartje bij een club die kan verrassen. Een RKC. En dan 34 wedstrijden lang afscheid nemen. Door wekelijks 90 minuten lang op exact de juiste plek te staan.